Władysław Machejek

Władysław Machejek[edytuj]

Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Władysław Machejek Leśniak
Władysław Machejek, fot. przed 1965 r.
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1920 Chodów
Data i miejsce śmierci	21 grudnia 1991 Kraków
Narodowość	polska
Język	polski
Dziedzina sztuki	proza
Epoka	polska literatura współczesna
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Władysław Machejek, ps. „Leśniak” (ur. 25 lutego 1920 w Chodowie, zm. 21 grudnia1991 w Krakowie) – polski pisarz, publicysta i działacz komunistyczny, poseł na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji.

Spis treści

• 1Życiorys
• 2Tzw. machejkizm
• 3Wybrana twórczość
• 4Ordery i odznaczenia
• 5Przypisy
• 6Bibliografia

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jakuba i Franciszki. W latach 1936–1938 działał w Komunistycznym Związku Młodzieży Polski. W czasie II wojny światowej współorganizował Gwardię Ludową, a następnie Armię Ludową. Od 1942 był działaczem Polskiej Partii Robotniczej.

Jako żołnierz Armii Ludowej 8 września 1944 po bitwie pod Rząbcem dostał się do niewoli Brygady Świętokrzyskiej Narodowych Sił Zbrojnych. Jako jeniec wstąpił w jej szeregi i przez kilka dni był ordynansem podpułkownika Antoniego Szackiego dowódcy Brygady. Następnie zbiegł z szeregów Brygady^[1]. W 1945 był sekretarzem powiatowym PPR w Nowym Targu oraz przewodniczącym Powiatowej Rady Narodowej w Miechowie.

Uzyskał wykształcenie wyższe niepełne. Był redaktorem naczelnym: od 1945 do 1946 „Głosu Pracy”, w latach 1946–1948 „Echa Krakowa”, w 1950 „Dziennika Literackiego”, a w okresie 1952–1989 „Życia Literackiego”. W 1953 podpisał rezolucję ZLP w sprawie procesu krakowskiego.

W 1948 wraz z PPR przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, z ramienia której był posłem na Sejm czterech kadencji (w latach 1957–1972). Był też delegatem na III, IV, V, VI, VII i VIII Zjazd partii. Od listopada 1968 do grudnia 1971 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR, później dwukrotnie zasiadał w Centralnej Komisji Rewizyjnej partii. Pomimo zaangażowania komunistycznego drukował pisarzy objętych cenzurą, takich jak Czesław Miłosz. Przewodniczył krakowskiemu okręgowi ZBoWiD. W 1983 został wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

Tzw. machejkizm[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Barańczak jeden z esejów ze zbioru Książki najgorsze poświęcił analizie stylu i języka używanego przez Machejka. Ze względu na, jego zdaniem, swoistość stylu pisarskiego redaktora Machejka, Barańczak proponował określenie machejkizm (czasem także znany jako machejcyzm) na całokształt jego pisarskiej twórczości.

To właśnie stanowi o istocie machejkizmu: nic nie powiedzieć sugerując jednocześnie, że coś się wie albo że sprawa jest powszechnie znana i oczywista. [...] Bardziej typowe dla machejkizmu są większe całości zdaniowe, w których chłopsko-partyzancka pieprzność i dosadność zderza się z partyjno-urzędniczym brakiem logiki i pustym frazesem. Produktem końcowym jest bełkot, przy którego pomocy tworzy się pozór jakiejś aktywnej i samodzielnej interwencji publicystycznej w „określonych” sprawach, jednocześnie zaś nie mówi się nic określonego, co pozwala skutecznie uniknąć kłopotów. Zdania takie tworzą prozę, która przeznaczona jest przede wszystkim do zapełniania wyznaczonego miejsca w gazecie czy czasopiśmie; nie należy jej natomiast czytać, a już zwłaszcza – wgłębiać się w nią i próbować zrozumieć, o co chodzi i jakie jest stanowisko autora. Nie jest to nawet język ezopowy, wypowiedź dla wtajemniczonych, pisanie między wierszami: jest to raczej język, którego ideał stanowi pustka znaczeniowa, zupełna asemantyczność

– analizował i dowodził Barańczak^[2].

W powieści Rano przeszedł huragan autor zawarł fragmenty rzekomego dziennika Józefa Kurasia, kilkakrotnie cytowane w różnych wydawnictwach jako autentyczne np. Strach. Antysemityzm w Polsce tuż po wojnie. Historia moralnej zapaści^[3][4].

Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]

• Chłopcy z lasu (1950)
• Dzisiejsi chłopi (tom 1–2, 1953–1954)
• Rano przeszedł huragan (1955)
• Raport nie będzie wysłany (1959)
• Spiskowcy (1961)
• Niespokojny człowiek (1964)
• Partyzant sługa boży (1970)
• Czekam na słowo ostatnie (tom 1–4, 1975)
• Zawytka (1972)^[5]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Srebrny Virtuti Militari
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Order Krzyża Grunwaldu
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)^[6]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Partyzancki
• Odznaka Grunwaldzka

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

1. ↑ W. Muszyński, Brygada Świętokrzyska NSZ, „Żołnierze wyklęci 1943–1963. Historia antykomunistycznego podziemia niepodległościowego w Polsce”, nr 5 Obóz narodowy w walce dodatek do „Rzeczpospolitej” z 27 kwietnia 2011.
2. ↑ S. Barańczak, U źródeł machejkizmu [w] Książki Najgorsze i parę innych esejów krytycznoliterackich, Wydawnictwo a5, Poznań 1990, s. 91–94.
3. ↑ M. Korkuć, Partyzant nie nadstawia policzka, „Tygodnik Powszechny”, 28 sierpnia 2006.
4. ↑ M. Korkuć, Horror podmalowany, „Tygodnik Powszechny”, 27 lutego 2008.
5. ↑ Zawytka: (panna z dzieckiem), Katalog bibliotek dominikańskich w Polsce [dostęp 2018-12-01].
6. ↑ 16 lipca 1954 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” (M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1565).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Nowa encyklopedia powszechna PWN – tom 4, s. 10, Warszawa 1996.
• Informacje w BIP IPN.
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.